کد مطلب:173130 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:119
گفتار امام حسین درباره ی نسبش
روزی رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم نشسته بود و نزدش امام علی بن ابی طالب علیه السلام بود. در این هنگام امام حسین كه شش سال داشت، وارد شد. رسول خدا او را در آغوش گرفت و در دامانش نشانید و میان دو چشم و لب های آن حضرت را بوسید.
امام علی علیه السلام عرض كرد: یا رسول الله! آیا شما پسرم حسین علیه السلام را دوست می دارید؟
پیامبر اكرم صلی الله علیه و آله و سلم فرمود: چگونه او را دوست نداشته باشم، در حالی كه عضوی از اعضای من است.
(پس از آن كه آن دو بزرگوار مطالبی را فرمودند، نوبت به امام حسین علیه السلام رسید تا به درخواست رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم برای شمردن فضایل خویش پاسخ دهد.)
امام حسین علیه السلام فرمود: من حسین بن علی بن ابی طالب هستم، مادرم فاطمه زهرا علیهاالسلام، سرور زنان عالم است و جدم محمد مصطفی صلی الله علیه و آله و سلم سرور همه ی فرزندان آدم علیه السلام است... من كسی هستم كه در گهواره جبرئیل هم زبان و هم سخن من و اسرافیل مصاحب من بود...
پس از آن كه امام حسین علیه السلام فضایلش را برشمرد، در آغوش حضرت علی علیه السلام پرید و علی علیه السلام را بوسید و حضرت نیز او را در آغوش خود می بوسید و فرمود: خداوند، بزرگی، عظمت، شرافت، علم و صبر تو را زیاد بگرداند و لعنت خداوند بر كسانی كه به تو ظلم می كنند ای «اباعبدالله» [1] .
امام علی علیه السلام عرض كرد: یا رسول الله! آیا شما پسرم حسین علیه السلام را دوست می دارید؟
پیامبر اكرم صلی الله علیه و آله و سلم فرمود: چگونه او را دوست نداشته باشم، در حالی كه عضوی از اعضای من است.
(پس از آن كه آن دو بزرگوار مطالبی را فرمودند، نوبت به امام حسین علیه السلام رسید تا به درخواست رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم برای شمردن فضایل خویش پاسخ دهد.)
امام حسین علیه السلام فرمود: من حسین بن علی بن ابی طالب هستم، مادرم فاطمه زهرا علیهاالسلام، سرور زنان عالم است و جدم محمد مصطفی صلی الله علیه و آله و سلم سرور همه ی فرزندان آدم علیه السلام است... من كسی هستم كه در گهواره جبرئیل هم زبان و هم سخن من و اسرافیل مصاحب من بود...
پس از آن كه امام حسین علیه السلام فضایلش را برشمرد، در آغوش حضرت علی علیه السلام پرید و علی علیه السلام را بوسید و حضرت نیز او را در آغوش خود می بوسید و فرمود: خداوند، بزرگی، عظمت، شرافت، علم و صبر تو را زیاد بگرداند و لعنت خداوند بر كسانی كه به تو ظلم می كنند ای «اباعبدالله» [1] .
[1] تظلم الزهرا، به نقل از منتخب آثار اميرالمؤمنين عليه السلام.